Dat was eigenlijk op aanraden van mijn vader. Wij zijn ‘aangespoelden’, zoals ze dat hier zeggen. Toen we hier kwamen wonen, was het mijn vader die ons de tip gaf om te informeren naar een strandcabine. Zelf twijfelde ik eerst: een standplaats en een cabine huren is ten slotte een grote kost en eigenlijk staat ze er maar vijf maanden per jaar. Maar kort daarna is mijn vader overleden. Omdat hij degene was die er altijd zo op hamerde, heb ik dan toch een aanvraag ingediend. En kijk, hier zitten we dan. Voor mij is deze strandcabine echt een tweede thuis geworden, een verlengstuk van ons stadstuintje. Als ik de deuren van de cabine open zet, zorgt dat onmiddellijk voor een vakantiegevoel.

Ze staan er elk jaar vanaf begin april. Je mag er natuurlijk niet zomaar eentje zetten: voor een strandcabine heb je een vergunning nodig en er zijn wachtlijsten. In Oostende moet je tussen oktober en december een aanvraag indienen. Daarna is het wachten op een beslissing. Wordt je aanvraag goedgekeurd, dan krijg je een standplaats toegewezen. Daarna heb je de keuze: je kan een strandcabine huren bij de plaatselijke strandtentverhuurders of je zorgt zelf voor een strandcabine. Wij hebben een cabine gekocht. Dat betekent dat we die ook zelf moet opstellen, afbreken en opbergen. Je kan in principe ook zelf een cabine in elkaar knutselen, maar dan moet je wel rekening houden met welbepaalde afmetingen en voorschriften. De strandcabines moeten er overal wat uniform uitzien: de kleur van de cabine, het soort ramen, het hellend dak mag zoveel graden bedragen… Tegen eind september worden de cabines terug afgebroken. Dan heeft de wind weer vrij spel over het strand.

Een strandcabine is ongeveer 2,20 m breed en 1,60 m diep. Het is best wel een uitdaging om zo’n kleine ruimte praktisch in te richten. Zelf bergen wij hier alles op wat we nodig kunnen hebben op het strand: een set vouwstoeltjes, een picknicktafel, een parasol, een windscherm, badhanddoeken en een grote koffer met strandspeelgoed. Enkele opbergplankjes en kapstokken helpen om er wat orde in te krijgen. Verder is er nog een thermometer en een windzak. En een klok, want hier aan de strandcabine durven we soms wel eens de tijd uit het oog te verliezen! Op de achterzijde van onze cabine hangt een bord met een spreuk: ‘A great fisherma lives here with the catch of his life’. Dat is een vondst van mijn man. Ik beschouw het maar als een mooi compliment, zeker?

Wie hier een echte Aussie zoekt, is er aan voor de moeite! Maar het is wel zo dat onze oudste dochter vorig jaar is gaan samenwonen met haar vriend in Perth in Australië. Het vlaggetje is een aandenken aan haar. En voor onze buren, vrienden en familie is het een herkenningsteken. Wanneer het vlaggetje er staat, weet iedereen meteen dat wij aan de cabine zijn. Gegarandeerd springen ze dan eens binnen voor een babbel of een glaasje.

Alles verloopt hier eigenlijk heel spontaan. Er is niet echt een vaste routine. Zodra het weer goed is, laden we onze fietszakken vol en komen we naar hier. Vaak spreken we hier ook af met familie en vrienden. We drinken hier een glaasje of eten samen iets. Het is hier gewoon altijd een gezellige boel. Zelf vind ik een bezoekje aan de strandcabine de ideale manier om een drukke dag af te sluiten. Wanneer de grootste drukte van de dagjestoeristen voorbij is, is het hier echt genieten van de rust en het mooie uitzicht. Wij voelen ons hier thuis en kunnen de zee echt niet missen.

Wel, ja! De cabines staan dicht bij elkaar op een kleine strook zand, dus je leert sowieso snel de mensen uit de andere cabines kennen. Onze cabineburen zijn intussen echte vrienden geworden. We helpen elkaar bij het opzetten en afbreken van de cabines en zelfs bij kleine huishoudelijke taakjes. De sfeer die hier hangt, is toch opmerkelijk: hier lijkt het altijd vakantie. In het dagelijkse leven lopen die mannen en vrouwen waarschijnlijk rond op een kantoor, in een klas of op een werf, in kostuum of op hakken en hebben ze het druk druk druk. Maar hier leer je elkaar kennen in zwembroek of badpak en met niks aan het hoofd. Het klinkt cliché, maar we zijn echt één grote familie geworden.

O ja, hier zijn zeker al herinneringen voor het leven gevormd! Zo is er elk jaar in september het Filmfestival van Oostende. De rode loper wordt dan uitgerold voor de openingsfilm en acht dagen lang staat Oostende in teken van film. Op een avond zat ik met mijn strandcabine-buurvrouw te aperitieven toen we op het balkon van het Thermae Palace Hotel plots een chique meneer zagen staan. We waren het er direct over eens dat het een knappe man was. ‘Precies James Bond’ zei mijn buurvrouw nog lachend. Toen we naar elkaar keken, hadden we het opeens allebei door: het was zo maar eventjes Pierce Brosnan, die nog James Bond gespeeld heeft. Wij begonnen direct enthousiast naar hem te zwaaien en zijn zo zelfs aan de praat geraakt. Bleek dat hij die avond een ster op de Zeedijk van Oostende kreeg en er in première zijn nieuwe film The November Man kwam voorstellen! Dat was toch een mooie avond.

Nee, eigenlijk niet. Dat zou toch heel raar zijn. We hebben hier al zo veel vrienden gemaakt en samen mooie en gezellige avonden beleefd. Het vieren van verjaardagen aan de strandcabine, de talrijke spontane barbecues…. De strandcabine is een en al herinneringen. Onze kinderen zijn hier deels opgegroeid: in de zomer zijn hier zo vaak geweest om zich uit te leven. Intussen is het eerste kleinkind er al, een tweede is in aantocht. Ik kijk er nu al naar uit om hier samen met hen strandbloemen te maken en zandkastelen te bouwen. Wij blijven hier dus nog wel eventjes!