Schrikkelkind
In gesprek met Michiel Bonte
Auteur: Histories
In de rubriek 'over-dragers' spreekt Histories met en over dragers van rituelen, tradities of feesten. Dat zijn mensen die op allerlei manieren betrokken kunnen zijn bij zo'n ritueel, traditie of feest. We noemen hen dragers, omdat ze hun praktijk in leven houden door die zelf uit te voeren en door ze op anderen over te dragen.
Denk aan stagediven: Alleen als de hele menigte meewerkt, en de stagediver telkens een stukje verder draagt naar de volgende, zal de persoon niet vallen. En hoe meer mensen meedoen, hoe langer de duik kan duren.
Iedere vier jaar is een schrikkeljaar. Traditioneel wordt daar veel aandacht aan besteed. De media gaan steevast op zoek naar mensen die verjaren, huwen, scheiden of iets buitengewoons meemaakten op 29 februari. Wij strikten Michiel Bonte, die samen met zijn vriendin een schrikkelkoppel vormt. Beide zijn geboren op de schrikkeldag. Tegelijkertijd duikelden we de geschiedenis in: dat we iedere vier jaar een extra dag krijgen blijkt lang niet vanzelfsprekend.
Ik heb de indruk dat anderen dat altijd veel specialer vinden dan ik (lacht). Dan wij, moet ik eigenlijk zeggen, want mijn vriendin verjaart toevallig ook op de 29ste. Onze omgeving vindt dat heel interessant, iedere keer komen dezelfde vragen. Maar eigenlijk sta ik daar niet zo bij stil. Ik vier gewoon ieder jaar mijn verjaardag op de dag die me het best uitkomt. Soms zelfs twee dagen lang, dan worden die normale jaren toch ook weer speciaal.
De enige die het echt geweldig vindt dat ik op de schrikkeldag verjaar, is mijn dochter. Die is negen en officieel ouder dan ik. Volgens haar berekeningen dan toch. Dat heeft ze natuurlijk zo snel mogelijk doorverteld aan de kinderen op school. Als ik nu op de speelplaats kom lopen de kinderen plagend op me af. Echt grappig.
Met mijn geboorte bijgerekend zal dit de tiende keer zijn. Ik weet dat van buiten, maar het is nu ook niet dat ik daar hard mee bezig ben. Wat ik wel opvallend vind, is dat Facebook rekening houdt met schrikkeldagen. Zelfs in jaren waar er geen 29ste februari is, krijg ik veel digitale verjaardagswensen. Ik maak me daar geen enkele illusie over, mensen doen dat voornamelijk omdat Facebook hen verwittigt. Blijkbaar zet Facebook mijn verjaardag automatisch op 28 februari in gewone jaren en op 29 februari in schrikkeljaren. Ze hebben daar dus toch aan gedacht.
Ja, maar vooral omdat ik samen met mijn vriendin jarig ben. Op zich vind ik dat specialer dan die datum. We geven een feestje van zondag op maandag. Een schrikkelfeestje, al hebben we dat niet zo genoemd. Het woord schrikkel klinkt niet zo goed. Daarom hebben we voor de Franse term voor schrikkeljaar gekozen: bissextile. Geef toe, dat klinkt toch veel sexyer dan schrikkel.
Het enige schrikkelkind waar ik me verbonden mee voel, is mijn vriendin (lacht). Maar ik herinner me wel een leuk initiatief van de stad Gent, dat jammer genoeg maar één keer heeft plaatsgevonden. Acht jaar geleden nodigden ze iedereen die op 29 februari geboren was uit op het stadhuis. Dat is de enige keer dat ik andere schrikkelkinderen heb ontmoet. Wat een raar woord eigenlijk, schrikkelkind. Ik voel me daar niet speciaal verbonden mee. Ik moet je teleurstellen: schrikkelkinderen vormen geen sekte en we hebben ook geen datingforum of zo. Voor zover ik weet dan toch.
Dat de 29ste een ongeluksdag zou zijn, heb ik nog nooit gehoord. Gelukkig maar, zou ik zo denken. Ik heb er in ieder geval toch nog niks van gemerkt. Het enige wat ik weet is dat in Ierland vrouwen hun lief op die dag mogen kussen of ten huwelijk vragen. Maar in België heb ik niet de indruk dat mensen daarmee bezig zijn. Wij in ieder geval niet.
Dankjewel voor het gesprek!
Dit interview werd afgenomen in februari 2016 door LECA (Landelijk Expertisecentrum voor Cultuur van Alledag). De werking van LECA maakt sinds 1 januari 2019 onderdeel uit van Histories. |